ทุกๆ วันไม่ว่าผมจะเดินทางไปไหน ผมมักจะเลือกใช้บริการของรถเมล์เป็นหลัก
และทุกๆ ครั้งที่ผมใช้บริการบนรถเมล์ ผมก็มักจะเจอพฤติกรรมแปลกๆ มากมาย
เรื่องที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับผม
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนพันธุ์นี้อยู่บนโลก
เรื่องมีอยู่ว่า ระหว่างทางที่ผมเดินทางกลับบ้านวันนี้
บนรถเมล์ที่มีคนจำนวนพอสมควรยืนกันบ้างนิดหน่อย
รถเมล์ขับไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีชายแก่คนนึงและชายตาบอดเดินขึ้นมา
ชายทั้งคู่เดินขึ้นมาบนรถเมล์โดยที่ไม่มีใครสนใจและไม่มีใครมีน้ำใจลุกให้นั่งเลย
ผมสงสัยมากกว่าสังคมนี้เป็นไรไปแล้วเนี้ย
ทั้งๆ ที่คนที่นั่งแถวนั้นก็วัยรุ่นชายทั้งนั้น
แต่ไม่มีใครแสดงความเสียสละในการลุกเลย
ผมเองวันนี้ก็ไม่ค่อยสบาย รู้สึกปวดหัวอยู่นิดหน่อย
จึงต้องลุกเพื่อแสดงความเสียสละแทน
แต่สิ่งเหล่านี้ยังไม่ทำให้ผมสะเทือนใจเท่ากับเหตุการณ์ต่อจากนี้
นั่นคือ ผมต้องยืนจนเกือบถึงบ้านผม ซึ่งอีกไม่กี่ป้ายก็ถึงบ้าน
ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินคำพูดของชายสองคนสนทนากันว่า
?ดูสิคนที่ลุกให้คนตาบอดนั่น มันยืนตลอดทางเลย?
?เออ สมน้ำหน้ามัน ดันอยากลุกให้เขานั่งเองนี่ ช่วยไม่ได้?
ผมซึ้งและประทับใจกับคำพูดของคนที่ไร้น้ำใจคนนั้นมาก
น้ำใจคุณไม่มีแล้วจิตใจยังสกปรกอีก
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ผมว่าไอ้คนพันธุ์นี้มันคงพิการทางใจ หรือสมองแน่ๆ
แต่ช่างเหอะครับ สักวันถ้าเขาแก่ลง หรือวันใดที่เขาพิการ
ผมก็หวังว่ากรรมคงตามสนองเขาบ้างนะ
ปล. วันนี้ขอคิดในด้านมืดสักวันนะครับ ทนไม่ได้จิงๆ
เพราะผมก็เคยเจอแบบนี้มาเหมือนกัน
ทำให้ลังเลที่จะลุก
แต่ก็ทนไม่ไหว และก็เลือกที่จะเสียสละ
ใจเรา เรื่องของเอ็ง จะพูดอะไรก็ช่าง พ้ม-หม่าย ซ้น จ๋าย (ผมไม่สนใจ)